Główna treść strony
Mazowsze w koronie
Po włączeniu w 1526 roku Mazowsza do Korony miejscowości regionu znalazły się w województwie mazowieckim, w jego ziemiach warszawskiej i nurskiej. Do powiatu i ziemi warszawskiej należały Radzymin, Słupno, Zielonka, Ząbki, Kobyłka, Wołomin, Lipiny, Ręczaje, Klembów, Jasienica, Międzyleś. W skład powiatu kamienieckiego ziemi nurskiej weszły Jadów, Tłuszcz, Postoliska, Mokra Wieś, Sulejów, Dąbrówka. Taki podział przetrwał aż do III rozbioru Polski.
Włączenie Mazowsza do Korony przyczyniło się do awansu mazowieckiej szlachty. Król Zygmunt Stary przywilejem w 1529 roku zatwierdził jej żądania. Region zdominowany był przez drobną szlachtę. Nieliczne tylko miejscowości jak Ząbki zwane wtedy Wolą Ząbkowską, Słupno, Tłuszcz zwany Tłuśćcem, Jadów, Chrzęsne, Siwki na terenie dzisiejszej Zielonki, Sitne, Zawiszyn oraz Myszadła stanowiły majątki królewskie. Także rozległe lasy należały do monarchy. Pozostałe ziemie były we władaniu szlachty. Wśród rodów szlacheckich byli między innymi Klembowscy, Wołomińscy, Radzymińscy, Kobylscy, Nakwascy, Ręczajscy, Szymanowscy, Zaliwscy, Rzeczkowscy. Nieliczni tylko przedstawiciele tych rodów sprawowali różne lokalne urzędy, kwalifikując się do grona arystokracji. Stan szlachecki w naszej części Mazowsza stanowiła w zdecydowanej większości szlachta drobna i uboga mająca niewiele ziemi i zamieszkująca liczne zaścianki. Szlacheckimi miejscowościami były między innymi: Załubice, Łosie, Guzowatka, Chajęty, Dąbrówka, Dębinki, Mokra Wieś, Szewnica, Miąse, Klembów, Ostrówek, Duczki, Wołomin, Lipiny, Poświętne, Ręczaje, Kobyłka, Czarna, Marki, Nadma. Miasto Radzymin od chwili powstania należało do znanych polskich rodów arystokratycznych: Leszczyńskich, Bielińskich, Czartoryskich, Raczyńskich i Lubomirskich.
Region położony w głębi zjednoczonego państwa, daleko od granic, rozwijał się wprawdzie wolno, ale dość systematycznie, zwłaszcza w XVI i na początku XVII wieku, gdy Warszawa była już stolicą Polski. Dopiero „potop” szwedzki przyniósł mu duże zniszczenia. Garnizon szwedzki stacjonujący w Stolicy dokonywał wypadów w okolice, grabiąc i zdobywając zaopatrzenie. Z Pragi wiodły wtedy liczne drogi na wschód. Nimi poruszały się wojska szwedzkie. Jedna z nich wiodła przez Ząbkowską Wolę, Turów, Wołomin, Klembów i dalej aż na Litwę. Podczas jednego z wypadów Szwedzi zniszczyli Klembów oraz kilka innych miejscowości. W Klembowie spalili stary drewniany kościół. Ucierpiał od nich również i Radzymin.
Pospolite ruszenie szlachty mazowieckiej wspierane przez chłopów brało udział w odbiciu Warszawy z rąk szwedzkich w czerwcu 1656 roku. W czasie walk o Stolicę działania wojenne toczyły się również na przedpolach Ząbkowskiej Woli i Marek. Na początku XVIII wieku podczas wojny północnej Szwedzi po raz drugi nawiedzili region. Ich armia maszerując z Litwy na Warszawę przechodziła przez Radzymin i Marki. Podjazdy szwedzkie grabiły okolice, zbierając żywność, konie i bydło dla głównej armii. Splądrowały wtedy Wołomin, Kobyłkę i Klembów.
Włączenie Mazowsza do Korony przyczyniło się do awansu mazowieckiej szlachty. Król Zygmunt Stary przywilejem w 1529 roku zatwierdził jej żądania. Region zdominowany był przez drobną szlachtę. Nieliczne tylko miejscowości jak Ząbki zwane wtedy Wolą Ząbkowską, Słupno, Tłuszcz zwany Tłuśćcem, Jadów, Chrzęsne, Siwki na terenie dzisiejszej Zielonki, Sitne, Zawiszyn oraz Myszadła stanowiły majątki królewskie. Także rozległe lasy należały do monarchy. Pozostałe ziemie były we władaniu szlachty. Wśród rodów szlacheckich byli między innymi Klembowscy, Wołomińscy, Radzymińscy, Kobylscy, Nakwascy, Ręczajscy, Szymanowscy, Zaliwscy, Rzeczkowscy. Nieliczni tylko przedstawiciele tych rodów sprawowali różne lokalne urzędy, kwalifikując się do grona arystokracji. Stan szlachecki w naszej części Mazowsza stanowiła w zdecydowanej większości szlachta drobna i uboga mająca niewiele ziemi i zamieszkująca liczne zaścianki. Szlacheckimi miejscowościami były między innymi: Załubice, Łosie, Guzowatka, Chajęty, Dąbrówka, Dębinki, Mokra Wieś, Szewnica, Miąse, Klembów, Ostrówek, Duczki, Wołomin, Lipiny, Poświętne, Ręczaje, Kobyłka, Czarna, Marki, Nadma. Miasto Radzymin od chwili powstania należało do znanych polskich rodów arystokratycznych: Leszczyńskich, Bielińskich, Czartoryskich, Raczyńskich i Lubomirskich.
Region położony w głębi zjednoczonego państwa, daleko od granic, rozwijał się wprawdzie wolno, ale dość systematycznie, zwłaszcza w XVI i na początku XVII wieku, gdy Warszawa była już stolicą Polski. Dopiero „potop” szwedzki przyniósł mu duże zniszczenia. Garnizon szwedzki stacjonujący w Stolicy dokonywał wypadów w okolice, grabiąc i zdobywając zaopatrzenie. Z Pragi wiodły wtedy liczne drogi na wschód. Nimi poruszały się wojska szwedzkie. Jedna z nich wiodła przez Ząbkowską Wolę, Turów, Wołomin, Klembów i dalej aż na Litwę. Podczas jednego z wypadów Szwedzi zniszczyli Klembów oraz kilka innych miejscowości. W Klembowie spalili stary drewniany kościół. Ucierpiał od nich również i Radzymin.
Pospolite ruszenie szlachty mazowieckiej wspierane przez chłopów brało udział w odbiciu Warszawy z rąk szwedzkich w czerwcu 1656 roku. W czasie walk o Stolicę działania wojenne toczyły się również na przedpolach Ząbkowskiej Woli i Marek. Na początku XVIII wieku podczas wojny północnej Szwedzi po raz drugi nawiedzili region. Ich armia maszerując z Litwy na Warszawę przechodziła przez Radzymin i Marki. Podjazdy szwedzkie grabiły okolice, zbierając żywność, konie i bydło dla głównej armii. Splądrowały wtedy Wołomin, Kobyłkę i Klembów.
